Ahmed-paša Džazar, porijeklom iz Stoca, spada među najsloženije osmanske ličnosti s kraja XVIII stoljeća. Njegova mladost bila je obilježena nasiljem, ali i ranim doticajem s vojnim strukturama Osmanskog Carstva. Iz Istanbula odlazi u Egipat gdje ulazi u službu poznatog namjesnika Ali-paše Hećimoglua. Tokom boravka u Egiptu stiče nadimak Busnawi (Bošnjak) i uspostavlja veze s memelučkim elitama, čije će povjerenje zadobiti nakon brutalne osvete nad beduinskim plemenima, gdje je likvidirao nekoliko desetina najistaknutijih beduina — događaj koji mu donosi nadimak „Džazar“ (mesar).

Njegova vojna i politička karijera razvija se kroz borbe s lokalnim emirima, kao i kroz vješto spletkarenje i promjene lojalnosti. Imenovan za komandanta Bejruta, Džazar postepeno gradi nezavisnu bazu moći u Siriji i Palestini, često djelujući na granici neposluha prema Porti. Ubrzo se afirmiše kao ključna figura u regionu, šireći utjecaj na račun starih lokalnih elita, poput Zahira Umara i Emira Jusufa. Njegova metoda vladavine oslanjala se na kombinaciju represije, podmićivanja i vojnih savezništava – osobito s Druzim i šiitskim klanovima. Vrhunac njegove moći dolazi između 1776. i 1786. godine, kada pod svojom upravom drži ključne dijelove Levanta, uključujući Akru, Sidon i Damask.

Uz podršku sultana Abdulhamida I, Džazar konsoliduje vlast, guši pobune i nameće centralni autoritet čak i u do tada autonomnim oblastima. Ipak, njegova okrutna vladavina i čistke, naročito nad Memelucima, izazivaju unutrašnje raskole. Pokušaj svrgavanja od strane bivših saveznika propada zahvaljujući njegovoj vojnoj spretnosti, ali ostavlja trajan trag paranoje i brutalnosti u njegovoj vladavini.

Ahmed-paša Džazar predstavlja paradigmatski primjer lokalnog osmanskog moćnika u doba slabljenja centralnog autoriteta – sposoban, okrutan, vizionarski, ali i duboko nestabilan. Njegova Akra postaje simbol otpora, ali i tiranije, u prijelomnom periodu osmanske historije na Bliskom istoku.