Iza renovirane fasade Ajas-pašinog dvora, danas poznatijeg kao hotel Central, skrivene su priče i istine o bosanskim sandžak-begovima, sarajevskim vakifima, arhitektima i stradanjima. O vjekovnoj zloj kobi vatre koja Sarajevo prati stoljećima — piromanima koji ga pale iz objesti, od Vuka Brankovića i Eugena Savojskog do nacista, te velikosrpskih palikuća i ubica.

Ipak, ova fasada, gotovo identična onoj koju je iscrtao Josip Vancaš, svjedoči o otporu i inatu koji su se ovdje oduvijek očitovali.

Zgrada je izgrađena na spaljenim temeljima Ajas-begove džamije i mesdžida. Otvorena je 1889. kao Ajas-pašin dvor, no ubrzo je preimenovana u Grand Hotel Central. Ovo arhitektonsko djelo jednog od najvećih arhitekata tog vremena, Josipa Vancaša, podignuto je uz saglasnost i sredstva vakufa, koji ga je dao u najam. Bio je to jedan od prvih modernih hotela u Sarajevu.

Projekt Ajas-pašinog dvora urađen je u pseudo-maurskom stilu, koji je za Vancaša I tadašnje arhitekte bio najbliži autohtonoj arhitekturi interpretiran tipičnom eklektičkom metodom doslovnog prenošenja dekorativnih elemenata različitih islamskih arhitektonskih škola.

Tipično istoristički je i način na koji Vancaš rješava ugao zgrade. Kružnim rizalitom s balustradnom  kamenom ogradom balkona s  tamburom visine tavanske etaže pokriven lukovičastom kupolom, stvara snažan urbani accent, zbog čega objekt poprima I bitno novi, urbanistički značaj, kao jedan od prvih I najljepših primjera oblikovanja uglovnih zona sarajevskih raskršća.

U prizemlju je djelovala poznata kafana, kao zakupac spominje se gostioničar J. Kunerth, potom hotel sa 22 sobe s kafanom i restoranom čiji je vlasnik bio izvjesni Pratschke.

Mahala Ajas-begovog mesdžida prvi put se spominje u popisu iz 1489. godine, ali neki historičari vjeruju da su džamija i mesdžid podignuti još 1474. Bijaše to velika džamija s kamenim munarom. S lijeve strane nalazio se mekteb s prizemljem u kojem je bio dućan s magazom, dok se s druge strane nalazio harem.

Za održavanje ovih objekata, Ajas-beg je uvakufio hamam, dućane u mahali, donju kuću i druge nekretnine, kako je zabilježeno u vakufnami: „sve nekretnine i dućane vakifa koji su se nalazili u kasabi Saraj“. Na tom prostoru nalazio se i Ajas-begov hamam, a pretpostavlja se i njegov dvor, tj. gornja kuća. Druga vakufnama potvrđuje postojanje dvora spominjanjem saraj-čaršije. Hamam i dvor imali su dovedenu vodu koja je napajala česmu u zidu džamije i mahalsku česmu.

Džamija i česma izgorjele su u požaru 1878. godine, odmah po austrougarskoj okupaciji, kada je mesdžid pretvoren u vojno skladište. Objekat je potpuno izgorio 1897. godine. Harem uz džamiju je ekshumiran, a kosti su prenesene u mezarje Bakije.

Hamam, a vjerovatno i dvor, uništeni su još tokom pohoda Eugena Savojskog 1679. godine.