Prvo mjesto po obimu, a i po značaju, u bosanskoj srednjovjekovnoj književnosti zauzima religijska književnost. Zbog samog karaktera heretičke crkve bosanskih krstjana (u kojoj je ova književnost nastajala, izuzevši jedan tekst iz pravoslavnog i jedan iz katoličkog kruga) njene je repertoar znatno ograničen. Osim toga, po svemu sudeći, podosta od te produkcije nije ni stiglo do naših dana. Potpuni obim ove književnosti nama je danas nepoznat.
Najveći broj religijskih kodeksa očuvao se u srpskim pravoslavnim manastirima, u prvom redu zbog toga što su pripadali jednoj od južnoslavenskih redakcija staroslavenskoga, a istoj grupi pripadaju i srpske religijske knjige, tako da je, u oskudici tekstova u osmanskom periodu bilo moguće uz prilagođavanje za liturgijske potrebe ove tekstove upotrebljavati i u crkvenoj službi. Zbog toga su na mnogim kodeksima vidljive kasnijom rukom izvršene reparacije, uglavnom dodavanjem uputa za službu u crkvi označavanjem lekcija koje se čitaju pri određenim službama, i to najčešće na marginama, a rjeđe su intervencije vršene i iznad redaka u integralnom tekstu kodeksa.
Od sačuvanih kodeksa najveći je broj četverojevanđelja, iako danas znamo za svega petnaest primjeraka, ali samo dva cijela apostola i dva mala odlomka. Međutim, i taj mali broj spomenika nije u cijelosti sačuvan do danas – dva četverojevanđelja (Daničićevo i Treće beogradsko) izgorjela su 1941. u požaru Narodne biblioteke u Beograd, dok je Srećkovićevo izgubljeno.
Svi ovi tekstovi, osim dva odlomka Apostola (Griškovićev i Mihanovićev) pisani su ćirilicom, paleografski ponešto arhaičnijom te sa karakterističnim ortografskim osobinama bosanske redakcije, a njihovo je porijeklo utvrđeno time što su se u izvjesnom broju tekstova sačuvali kolofoni, iz kojih je jasno vidljivo ne samo da su kodeksi pisani u Bosni nego i da su njihovi pisari i naručioci pripadnici Crkve bosanske, s obzirom na to da se naglašava da ih piše krstjanin, te da se spominju didovi Crkve bosanske. Iako u većini tekstova koloni nisu sačuvani, tekstovi bosanske redakcije mogu se identificirati, s obzirom na vrlo uočljiva spoljna obilježja bosanskih kodeksa, od malog formata do karakterističnog duktusa slova i nedostatka nadrednih znakova. Osim toga, u jednom broju kodeksa postoje i marginalni zapisi koji pružaju različite relevantne informacije, od heretičke interpretacije integralnog teksta (Srećkovićevo i Vrutočko jevanđelje), do podataka o naručiocu ili pisaru (Divoševo i Manojlovo jevanđelje, Hvalov zbornik).
Većina kodeksa pisana je na pergamentu, a manji broj njih na papiru. Bosanski kodeksi najčešće nisu datirani, te se na osnovu paleografskih odlika većina njih smješta na kraj 14. i početak 15. stoljeća, a najstarijim se smatraju Grigorovič-Giljferdingovi listići, iz 13. ili 14. stoljeća.
Kad je riječ o pismu na kojem su nastali bosanski kodeksi, dva do danas sačuvana odlomka pisana su glagoljicom (Griškovićev i Mihanovićev odlomak Apostola), ali se gotovo za sve bosanske kodekse može ustvrditi da su potekli iz glagoljskih matica.
Herta Kuna, Srednjovjekovna bosanska književnost, Forum Bosnae, Sarajevo
