U odnosu prema ostaloj srednjovjekovnoj književnosti, koja je neoriginalna, prevodilačka i prepisivačka, epigrafska je književnost originalna tvorevina, i zbog toga posebno značajna. Epigrafika nam pruža najizvorniji uvid u umjetnički i duhovani svijet srednjovjekovnog čovjeka, pogotovo ako uzmemo u obzir da se nadgrobni spomenici srednjovjekovne Bosne odlikuju često i izuzetnim i osebujnim likovnim stvaralaštvom. Većina epitafa zapisana je, isklesana na kamenim pločama, sabducima, sarkofazima, tzv. sljemenjacima, uopće na raznim oblicima nadgrobnih spomenika, koji su na bosanskohercegovačkoj teritoriji poznati pod općim nazivom stećci. Stećci se vrednuju kao specifična vrsta umjetničkih ostvarenja, koja je udarila pečat bosanskohercegovačkoj likovnoj umjetnosti kao njen najosebujniji i najatraktivniji izraz. Stećci su posmatrani, također, i kao odraz i izraz vjerskih shvatanja bosanskih heretika,pripadnika Crkve bosanske. Međutim, na osnovu naziva i tekstova na stećcima moguće je utvrditi da su se uz pripadnike Crkve bosanske pod njima sahranjivali i pripadnici drugih kršćanskih religija. Tradicija natpisa na stećcima proširila se i na druge oblike nadgrobnih spomenika, pa se već u XV, a posebno u XVI v, poslije pada Bosne pod osmansku vlastpojavljuju i krstače, čak i nišani s natpisima koji su po stilu i jeziku potpuno slični onim na stećcima. Na teritoriji današnje BiH do sada je registrirano preko 58 hiljada stećaka, na više od 2600 lokaliteta (najviše ih je u istočnoj Hercegovini), dok je ukupno u Srbiji, Hrvatskoj i Crnoj gori pronađeno oko 8 hiljada primjeraka. I ovi stećci koji se danas nalaze izvan granica moderne Bosne i Hercegovine u najvećem su broju razasuti na prostorima koji su u prošlosti, u kraćim ili dužim intervalima pripadali bosanskoj državi ili na terenima koji su s Bosnom bili u neposrednom kontaktu.
Broj natpisa na stećcima u odnosu prema broju pronađenih i registriranih primjeraka veoma je malen, na teritoriji savremene Bosne i Hercegovine pronađeno je i notirano ukupno 328 natpisa, u Hrvatskoj 11, Srbiji 15 i Crnoj Gori 12.
Ovaj mali broj natpisa proističe iz činjenice da u to vrijeme stanovništvo uglavnom nije bilo pismeno, kao ni klesari koji su izrašivali spomenike. Taj rijetki luksuz ovjekovječenja imena pokojnika mogla je sebi priuštiti samo ona klasa stanovništva koja je bila pismena, ili je bila u mogućnosti da plati pisara, a poznato je da su takve privilegije pripadale, uglavnom, feudalnom vrhu i rijetkim pismenim pojedincima, koji se najčešće pojavljuju kao profesionalni pisari, tzv. dijaci.
Najveći broj natpisa pripada kasnijem periodu bosanske državnosti – od kraja XIV do pred kraj XV v.
Natpisi u kamenu pisani se bosanskom ćirilicom, i u najvećoj mjeri dobrim narodnim jezikom.
Herta Kuna, Srednjovjekovna bosanska književnost, Forum Bosnae, Sarajevo
