Pad Bosanskog kraljevstva 1463. godine označio je početak višestoljetne osmanske vladavine u Bosni i Hercegovini, a s njom i proces islamizacije. Ovaj fenomen nije bio trenutni ni uniforman, već se odvijao postepeno tokom narednih stoljeća, pod utjecajem različitih društvenih, ekonomskih, političkih i kulturnih faktora. Do kraja 16. stoljeća islam je postao značajna religija u mnogim dijelovima Bosne i Hercegovine, što je rezultiralo promjenom vjerske i društvene strukture regije. Jedan od ključnih faktora islamizacije bio je razvoj gradova pod osmanskom vladavinom. Osmansko carstvo je uvelo novi administrativni i ekonomski poredak koji je podsticao urbanizaciju. Gradovi poput Sarajeva, Travnika, Banje Luke i Mostara postali su centri osmanske vlasti, trgovine i kulture. U tim sredinama koncentrisani su vojni garnizoni, administrativne institucije i trgovci, koji su bili važan faktor islamizacije. Gradovi su privlačili stanovništvo iz ruralnih područja, gdje su tradicionalni vjerski oblici opstajali duže, što je ubrzalo proces prihvatanja islama. Urbanizacija je bila popraćena izgradnjom infrastrukture poput čaršija, hamama i vodovoda, što je podizalo kvalitet života. Ovi elementi osiguravali su ne samo ekonomski prosperitet, već i kulturnu i religijsku integraciju. Muslimanski gradovi nudili su šansu za bolji život, uključujući zaposlenje i društvenu mobilnost, što je podsticalo konverziju lokalnog stanovništva na islam. Izgradnja vjerskih objekata, poput džamija, medresa, tekija i turbeta, bila je središnji dio osmanske politike islamizacije. Sarajevo je tokom 16. stoljeća postalo simbol osmanske urbanizacije i islamizacije, sa preko stotinu džamija, od kojih su mnoge građene zahvaljujući vakufima. Među najpoznatijima je Gazi Husrev-begova džamija, izgrađena 1530. godine, koja je postala vjerski i kulturni centar regije. Vakufi su igrali značajnu ulogu u širenju islama. Pored vjerskih objekata, finansirali su škole, bolnice i infrastrukturu, što je povečavalo dostupnost obrazovanja i zdravstvene njege. Ovi objekti su bili otvoreni za širu zajednicu, što je olakšavalo prihvatanje islama kod lokalnog stanovništva. Jedan od čestih razloga za prelazak na islam bile su društvene i ekonomske privilegije. Prelazak na islam donio bi oslobođenje od plaćanja džizje, poreza koji su plaćali nemuslimani, kao i pristup višim društvenim slojevima. Muslimani su imali povlašten status u administraciji i vojsci, što je mnogima bila snažna motivacija za konverziju.