Istočno pitanje predstavljalo je diplomatsku krizu koja se javila tokom 19. i početkom 20. vijeka usljed dezintegracije teritorija Osmanskog carstva, fokusiranu na borbu za kontrolu nad preostalim osmanskim teritorijama. Svaka unutrašnja promjena u osmanskim oblastima izazivala je napetost među evropskim silama, pri čemu je svaka strahovala da bi druge zemlje mogle iskoristiti politički nemir kako bi proširile svoj uticaj. Ovo pitanje se periodično javljalo tokom 19. vijeka, kao što je bio slučaj tokom grčke revolucije 1820-ih, sukoba na Krimu (1853–56), balkanskih kriza 1875–78, bosanske krize 1908. godine i Balkanskih ratova 1912–13. Konačna podjela osmanskih teritorija bila je sljedeća: balkanske provincije su se tokom vijeka osamostalile kao nezavisne države, često pod utjecajem Rusije ili drugih velikih sila; Britanija je okupirala Kipar 1878. godine i Egipat 1882. godine, te stekla Palestinu i Irak kao mandate nakon Prvog svjetskog rata; Francuska je preuzela Siriju i Liban 1920. godine. Turska, središte nekadašnjeg Osmanskog carstva, dobila je priznanje kao nezavisna republika 1923. godine. (A. L. Macfie. The Eastern Question, 1774-1923. London and New York: Longman, 1996.)