Mehmed Spaho rođen je 1883. godine u Sarajevu. Bio je jedan od najistaknutijih bosanskohercegovačkih intelektualaca i političara prve polovine 20. vijeća.

Predvodio je Jugoslavensku muslimansku organizaciju (JMO) u Kraljevini Jugoslaviji, a ostao je upamćen i kao prvi Bošnjak koji je postao član Vlade Kraljevine SHS. Također je bio jedan od samo dva priznata zastupnika JMO među ukupno 11 bošnjačkih članova Narodnog vijeća SHS iz Bosne i Hercegovine.

Otac Mehmeda Spahe, Hasan ef. Spaho, bio je ugledni islamski pravnik i jedna od ključnih ličnosti u modernizaciji muslimanskog društva u Bosni i Hercegovini krajem 19. i početkom 20. vijeka. Rođen 1841. godine, školovao se u Istanbulu i obavljao funkcije kadije u više velikih gradova. Po povratku u Sarajevo, bio je direktor Učiteljske škole, predavač orijentalnih jezika i direktor Šerijatsko-sudačke škole. Zalagao se za funkcionalne reforme koje su povezivale obrazovanje s očuvanjem islamskog identiteta, uključujući osnivanje škola za djevojke. Njegova porodica, poznata po liberalnijim stavovima, važila je za modernu muslimansku porodicu. Hasan ef. i njegova supruga Fatima, iz porodice Bičakčić, imali su šestero djece: sinove Mehmeda, Fehima i Mustafu, te kćerke Behiju, Aišu i Habibu. Fehim je postao reisu-l-ulema, Mustafa profesor i trgovac, dok su Behija, Aiša i Habiba imale različite životne sudbine, od udaje do prerane smrti.

Mehmed je osnovnu školu i gimnaziju završio u Sarajevu, a zatim otišao na studije prava u Beč, gdje je diplomirao 1906. godine. Doktorirao je pravne nauke 1908. godine. U početku je radio u pravosuđu, prvo kao sudski pripravnik, a zatim kao advokatski pripravnik do 1910. godine. Tokom studija bio je uspješan student, posebno u oblastima kao što su historija prava, krivično, porodično i procesno pravo, što mu je donijelo stipendiju. Mehmed Spaho je svoju intelektualnu afirmaciju započeo pisanjem za časopis Behar, gdje se isticao kao poznavalac islamske i bosanske historije.

Nakon osnivanja Trgovačko-obrtničke komore u Sarajevu, Mehmed Spaho je izabran za njenog sekretara. Tu je dužnost obavljao sve do trenutka kada je u potpunosti prešao u politički život, čime je započeo novu fazu svoje karijere.

Godine 1919. oženio se Habibom Šahinagić iz Sarajeva. Imali su troje djece: sinove Zijaha (pravnik) i Avdu (ekonomista i političar), te kćerku Eminu (profesoricu).

Mehmed Spaho je politički život započeo učlanjenjem u Muslimansku narodnu organizaciju, prvu bošnjačku političku stranku osnovanu u vrijeme Austro-Ugarske vlasti. Godine 1914. Spaho je izabran u Gradsko vijeće Sarajeva, čime je započeo svoju političku karijeru. U to vrijeme postao je poznat kao zagovornik prava siromašnih građana Sarajeva, posebno sarajevske sirotinje, boreći se za njihove interese i bolje uslove života. 

Nakon sloma Austro-Ugarske 1918. godine, postao je član Narodnog vijeća Bosne i Hercegovine, tijela koje je donijelo odluku o ujedinjenju s Hrvatskom, Slovenijom, Kraljevinom Srbijom i Crnom Gorom u zajedničku državu. Ipak, tek od 1923. godine, kada se priključio Jugoslavenskoj muslimanskoj organizaciji, Spaho postaje pravi politički lider bosanskih muslimana, pokazujući veliki politički talenat.

Tokom svoje karijere obavljao je više važnih državnih funkcija. Godine 1924. bio je ministar finansija u Vladi Ljube Davidovića, 1927. ministar trgovine i industrije u Vladi Velimira Vukičevića, a 1935. postaje ministar saobraćaja u Vladi Milana Stojadinovića.

Nakon što je 1929. godine uvedena Šestojanuarska diktatura, Mehmed Spaho je pokrenuo donošenje tzv. Sarajevskih punktacija, koje su poznate i kao Spahine punktacije ili Rezolucija Jugoslavenske muslimanske organizacije (JMO). Ova politička rezolucija izražavala je stav Mehmeda Spahe i JMO o budućem uređenju Kraljevine Jugoslavije. U njoj su oštro kritikovali centralistički sistem vlasti koji je nametnut diktaturom, te su zahtijevali decentralizaciju države i priznanje ravnopravnosti političko-historijskih jedinica unutar Jugoslavije. Zbog ovog hrabrog političkog stava, Spahi je izrečena kazna od 20 dana zatvora, ali to ga nije spriječilo da nastavi borbu za prava bosanskih muslimana i decentralizaciju države.

Njegov politički angažman nije prolazio bez opasnosti. Na Spahu je više puta pokušano izvršiti atentat. Prvi put 1921. godine, kada je u Sloveniji otkrivena eksplozivna naprava postavljena na put kojim je trebao proći. Već sljedeće godine, u Višegradu je na njega pucano iz hotela. U Sarajevu 1923. bačena je bomba na njega u društvu El-Kamer, dok su 1925. u Zagrebu, tokom predizborne kampanje, pokušali fizički nasrnuti na njega. Još jedan pokušaj atentata desio se 1927. godine u sarajevskom naselju Vratnik.

Spaho je iznenada umro 29. juna 1939. godine u Beogradu, u hotelu „Srpski kralj“. Njegova porodica i saradnici sumnjali su da je otrovan kako bi bio uklonjen kao prepreka sporazumu Cvetković-Maček, koji je sklopljen nešto manje od dva mjeseca kasnije. Smatralo se da je Spaho predstavljao ozbiljnu smetnju za sklapanje sporazuma, kojim se planirala podjela Bosne i Hercegovine između Srbije i Hrvatske. Dragiša Cvetković je u jednom svom zapisu zabilježio kako je Mehmed Spaho izražavao duboku zabrinutost zbog najava o teritorijalnom zaokruživanju hrvatskog nacionalnog korpusa. Spaho je smatrao da bi takva podjela Bosne i Hercegovine predstavljala pravi smrtni udarac za muslimane, ugrožavajući njihovu sigurnost, politički položaj i identitet. Ova bojazan jasno pokazuje koliko je za Spahe bilo važno očuvati cjelovitost Bosne i prava bošnjačkog naroda unutar nove jugoslovenske države.

Prema jednoj priči, a uvezi smrti Spahe, otrov mu je poslužen u kafi, a konobar koji ga je navodno otrovao kasnije je postao partizan i hvalio se tim činom tokom rata. Prema sumnjama koje su se pojavile nakon iznenadne smrti Mehmeda Spahe 29. juna 1939. godine, glavni naručitelj njegovog ubistva bio je knez Pavle.

Samo nekoliko dana nakon njegove smrti, 5. jula 1939. godine, dopisnik istanbulskog lista Džumhurijet, Mehmed Sulejmanpašić, objavio je tekst u kojem je izrazio sumnju da je Spaho otrovan. Svoju tvrdnju temeljio je i na ponašanju tadašnjeg šefa beogradske policije Dragog Jovanovića, koji je navodno sve vrijeme boravio u sobi gdje se nalazilo Spahino tijelo, ne dozvoljavajući nikome da se zadrži unutra duže od pola minute. To je dodatno pojačalo sumnje u naručeno trovanje s političkom pozadinom.

Dženazi Mehmeda Spahe u Sarajevu prisustvovalo je preko 50.000 ljudi, a ukopan je u haremu Gazi Husrev-begove džamije, što svjedoči o njegovom velikom ugledu u narodu.

Mehmed Spaho je za Bošnjačku zajednicu kulture „Preporod“ važan i kao jedan od inicijatora osnivanja društva „Narodna uzdanica“ 1924. godine. Ovo društvo smatra se jednim od pravnih prethodnika današnje Bošnjačke zajednice kulture „Preporod“, što pokazuje koliko je Spaho bio angažiran ne samo u politici, već i u kulturnom i društvenom jačanju bošnjačkog naroda. Njegova uloga u osnivanju „Narodne uzdanice“ svjedoči o njegovoj posvećenosti očuvanju i razvoju bošnjačke kulture i identiteta.