Višepismenost je bitno odredište naše kulturne historije i kulturnoga identiteta. Posmatrajući pisanu riječ od najranijih vremena pa sve do danas, iznimna je povlastica imati tako bogatu pismovnu kulturu kakvu mi imamo. Bosna je uvijek bila na raskrsnici različitih društvenih, kulturnih, religijskih i povijesnih utjecaja, a sve se to odrazilo i na pisanu riječ. U povijesti pisali smo na glagoljici, specifičnoj zapadnoj bosanskoj ćirilici koja je pretača bosančici (prepoznatljivi simbol bosanskoga kulturnoga identiteta), arebici, ćirilici i latinici.
O pismima i jeziku u srednjem vijeku u Bosni i Humu saznajemo na osnovu sačuvanih pisanih izvora. Srednjovjekovna bosanska pisana riječ baštini, pored latinskog i grčkog, dva pisma: glagoljicu i specifičnu bosansku ćirilicu iz koje se kasnije razvija autohtono bosansko pismo: bosančica. To su tekstovi koji su nastali u granicama srednjovjekovne bosanske države u periodu od 12. do 15. stoljeća. Pismo najvećega broja tekstova koji su nastali u srednjem vijeku, od 12. do 15. st., na području Huma i Bosne jeste ćirilica iz koje se kasnije razvila brzopisna varijanta ćirilice, tj. bosančica.
Potom se u Bosni upotrebljavala arebica, arapsko pismo koje je prilagođeno bosanskom glasovnom sistemu, a koja će se u bosanskom jeziku razviti u više različitih varijanti, kao dominantno pismo među muslimanima, koristiti sve do austrougarske okupacije Bosne 1878. godine, a sporadično i kasnije, sve do sredine 20. stoljeća. S pojavom arebice, u Bosni i bosanskom jeziku nisu dokraja nestala sva ranija bosanska pisma, te će se npr. bosančica kao osobena bosanska ćirilica koristiti tokom osmanskog doba u Bosni, pa i kasnije u nekim slučajevima, a uz bosanske franjevce bosančicom će se pisati i među muslimanima. Tako je kod bosanskih muslimana – Bošnjaka bosančicom pisan i cijeli jedan žanr, tzv. krajišnička pisma, a tim da je bosančica imala i primjenu u drugim sferama života, naročito unutar starih bošnjačkih plemenitaških porodica, kod kojih je bila poznata kao begovica ili begovsko pismo, pri čemu se često koristila kod žena, pa je ostala zapamćena i kao žensko pismo.
S austrougarskom okupacijom Bosne 1878. godine, sve intenzivnije prodiru latinica i ćirilica, dok arebica i bosančica iščezavaju. Dakle, ćirilica kao standardizirano pismo u upotrebi je u drugoj polovini 19. st. Jer šezdesetih godina tog vijeka Osmanske vlasti u Bosanskom vijaletu uvode službenu upotrebu narodnog jezika koji se imenuje bosanskim, te se počinje, pored arebice, pisati reformiranom ćirilicom i fonetskim pravopisom. Godine 1866. u Sarajevu se otvara Vilajetska štamparija i ta se godina uzima kao početni period upotrebe standardnog jezika pisanog fonetskim pravopisom i ćirilicom.
Od tada do danas savremena ćirilica ima status službenog pisma u Bosni i Hercegovini. S druge strane, latinica će intenzivniju upotrebu imati nakon dolaska Austro-Ugarske monarhije, iako se ovo pismo koristilo i ranije. Uzminaje latinice za standardno pismo u direktnoj je vezi s ulaskom Bosne i Hercegovine u evropski kulturno-civilizacijski prostor, zbog čega će latinica, uz ćirilicu, postati najvažnije bosansko pismo.
