Analiza više faktora ukazuje da je invazija Srbije na Podrinje temeljno pripremana. 04.aprila 1992.godine, Užički korpus Jugoslovenske armije i snage Srpske demokratske stranke počeli su granatirati sa okolnih brda kamenolom Razdolina na Dobrunu na području općine Višegrad, a nakon toga započeli su i pješadijski napad na Dobrun, u kojem je već bilo ubijenih Bošnjaka. Dan kasnije, sa Donje Lijeske su počeli granatirati sami grad Višegrad. Počelo je granatiranje sa područja Sjemeča, od strane jedinice kojom je komandovao Rajko Kušić iz Rogatice. Nakon što su okupirani Bijeljina i Zvornik, pripadnici Patriotske lige Bosne i Hercegovine iz Višegrada, 08.aprila 1992. godine, miniranjem su zarušili tunel Orline na putu Višegrad – Užice, kako bi spriječili ulazak Užičkog korpusa.
Oko 50 patriota iz Višegrada i Goražda, u Dobrunu se suprostavljaju hiljadama pripadnika Užičkog korpusa i nekoliko dana zaustavljaju njihovo napredovanje prema gradu Višegradu.
Grupa Bošnjaka iz prigradskog naselja Dušće na čelu sa Muratom Šabanovićem, 11.aprila 1992.godine, preuzela je kontrolu nad hidrocentralom Višegrad, prijeteći da će je dići u vazduh. Tražili su od generala Milutina Kukanjca, komandanta Druge vojne oblasti JNA, da Jugoslovenska armije obustavi granatiranje bošnjačkih naselja iz kruga kasarne Uzamnica i da se zaustavi pješadijski napad iz pravca Užica. Milioni ljudi su slušali glas očajnika Murata Šabanovića, koji je nagovijestio pokolje nad Bošnjacima.
Komandant Užičkog korpusa, tada pukovnik Dragoljub Ojdanić, 13.aprila 1992.godine, došao je helikopterom na pregovore sa bošnjačkim prvacima Višegrada u kasarnu Uzamnica. Sastanak je propao jer se na njemu nisu pojavili predstavnici Srpske demokratske stranke. Dogovoreno je da se naredni sastanak održi sutradan, uz Ojdanićevo obećanje da će na sastanak dovesti i predstavnike višegradskih Srba. Na povratku sa sastanka, bošnjački predstavnici su shvatili da je za vrijeme dok su bili na sastanku sa Ojdanićem, Užički korpus Jugoslovenske armije okupirao Hidrocentralu, sa koje se povukao Murat Šabanović i da su jugoslovenski vojnici pozicionirali se na strateškim visovima oko grada na desnoj obali Drine.
Jedinice Užičkog korpusa, 18. maja 1992. godine, povukle su se iz Višegrada, a grad prepusstile srpskim jedinicama,među kojima je najozlaglošćenija bila „Osvetnici“ formirana u Obrenovcu kojojm je komandovao Milan Lukić.[1]
Srpske snage tokom agresije na Republiku Bosnu i Hercegovinu, ubile su više od 2000 Bošnjaka Višegrada. Ljudi su ubijani na Mostu Mehmed paše Sokolovića pa bacani u Drinu, paljeni u živim lomačama, ubijeno je više od 100 djece, u Višegradu su ubijani i Bošnjaci iz Sandžaka oteti iz autobusa na putu Sjeverin-Priboj i voza na pruzi Beograd-Bar. Blizu 100 Bošnjaka Višegrada, koji su 1992.godine uspjeli se spasiti tako što su izbjegli u Srebrenicu, ubijeno je tokom genocida nad sigurnim zonama UN-a Srebrenica i Žepa u julu 1995.godine. Osuđeni su brojni ratni zločinci, a Milan Lukić, kao predvodnik ratnih zločina u Višegradu, pred Tribunalom u Hagu osuđen je na doživotnu kaznu zatvora.
Iako su u Višegradu ubijene hiljade Bošnjaka, a ubijani su svi, bez obzira na godine, užasni zločini u ovom gradu nisu zvanično verificirani kao genocid.
Novinar Ed Vulliamy, 11. avgusta 2005.godine, opisao je tadašnju situaciju u Višegradu u novinama The Guardian napisavši: „Ako ono što je Milan Lukić radio u Višegradu nije genocid, onda ja zaista ne znam značenje te riječi“.[2]
[1] Avdo Huseinović. dokumentarni film „Na Drini krvavi Višegrad“
[2] Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju u Hagu, presuda Milanu Lukićiu.
