Pofalićka bitka se smatra jednom od najsretnijih i najznačajnijih bosanskih bitaka. 15. maja 1992.godine u 13 sati i 30 minuta, komandir srpske policije Novo Sarajevo Lazo Bojanić dao je ultimatum Bošnjacima sarajevskog naselja Pofalići da predaju oružje. U okruženju Bojanićevih policajaca našla se Treća četa Prvog pofalićkog odreda TO BiH u Orlovačkoj ulici, kojom je komandovao Alija Prazina. Dio Drugog pofalićkog odreda, pod vodstvom zamjenika komandanta odreda Mehemeda Cere, zajedno sa Velešićkim odredom pod komandom Envera Šehovića, 14. maja 1992.godine, trebao je prvi put krenuti u oslobađanje Pofalića. Jedinica pod Cerinom komandom je već bila ušla u neprijateljsku dubinu, kada im je poginuo komandir voda Rasim Koštreba. Iz nepoznatih razloga, tog dana akcija je obustavljena. Mirsad Čaušević Brada je uz Ismeta Aliju bio mozak predstojeće „Pofalićke bitke“. Ranije napravljeni plan oslobađanja naselja Pofalića, po dobijanju Bojanićevog ultimatuma, za dva sta su doradili Mirsad Čaušević Brada, Enver Šehović i Fadil Alihodžić. Već je padala noć neizvjesnosti nad Sarajevom. Najveći problem planerima bitke je bio taj što niko od pretpostavljene komande nije htio lično staviti potpis na Zapovijest za napad, a vrijeme do isteka ultimatuma je munjevito isticalo. Sefer Halilović, koji u to vrijeme još nije bio postavljen za prvog čovjeka Oružanih snaga BiH, vidjevši da se nema više šta čekati, dao je Bradi Čauševiću usmenu saglasnost da se krene u pokušaj oslobađanja Pofalića. U baraci Vodovoda u naselju Velešići, Zapovijest za napad, na jednom običnom papiru bez štampaće mašine, bez indiga, 15.maja 1992.godine naveče, rukom pišu Ismet Alija, Fadil Alihodžić, Enver Liković i Mirsad Čaušević Brada. Odgovornost za akciju je preuzeo Opštinski štab TO Novo Sarajevo. Pripremivši se za napad, bosanski ratnici napali su 16. maja 1992. godine rano ujutro, u 5 sati i 37 minuta, sat prije jedinica Laze Bojanića, a tajni znak za početak bitke bio je “Grom”.[1]
U napadu su krenuli dva Pofalićka odreda kojim komanduju Juka Lošić i Habib Idrizović i Velešićki odred TO BiH predvođen Enverom Šehovićem. U sadjejstvu s njima učestvuju Vojna policija Kerima Lučarevića, borbene grupe pod komandom Enisa Srne, Dževada Topića Tope, Ismeta Ćele Bajramovića, Ferida Omerovića, Samira Peze… U toku same bitke general Ratko Mladić, tek imenovani komandant, tek osnovane Vojske RS-a, tražio je od generala Miloša Baroša, komadanta kasarne „Maršal Tito“, da iz kasarne udaljene nekoliko stotina metara od Pofalića, pokrene tenkovsku jedinicu Vojske Jugoslavije. U neko doba, ljut što Baroš oklijeva, rekao mu je: “Generale, ubij se ili obuci suknju“. General Baroš nije imao hrabrosti izvesti jedinicu iz kasarne. Napadom branilaca Sarajeva i oslobađanjem Pofalića, preduhitrena je srpska operacija koja je imala za cilj presjecanje Sarajeva na liniji Vogošća – brdo Žuč – Pofalići – kasarna Maršal Tito – Grbavica – Vraca i stvoreni su uvjeti za napredovanje Armije RBiH u pravcu strateški važnog platoa Žuč, sjeverno od Sarajeva.[2]
[1] Šefko Hodžić, „Operaciija jesen 94“
[2] Avdo Huseinović, dokumentarni film Vanzemaljci iznad Sarajeva
