Od posebne važnosti za razumijevanje pitanja prevođenja hutbe u Bosni i Hercegovini predstavlja jedan od uvjeta za ispravnost hutbe, a on je, da se hutba kazuje na arapskom, ili bilo kojem jeziku koji razumiju klanjači (džematlije).

Hutba se stoljećima saopćavala na arapskom, ili turskom jeziku i to sve do kraja pedesetih godina 20. stoljeća, kada je Islamska zajednica u BiH započela proces reorganizacije hutbe, tj. da se hutba saopštava na „narodnom“ (bosanskom) jeziku.

Dolaskom Sulejman ef. Kemure na poziciju novog reisu-l-uleme u FNRJ, 1957. godine, priča o prevođenju hutbe sa arapskog na „narodni“ jezik, dobila je na značaju. Naime, Vrhovno islamsko starješinstvo (VIS) je, 03.11.1958. godine, donijelo Odluku (fetvu) o obaveznosti održavanja vaza u hutbama na narodnom jeziku, br. 2719/58.

Prvi koji je u Sarajevu počeo prevoditi hutbe bio je hafiz Ibrahim ef. Trebinjac, u Buzadži hadži Hasanovoj džamiji u Logavinoj ulici. (Traljić, 1998.). Među onima koji su svoje hutbe kazivali „na maternjem jeziku“ bio je i hafiz Ćamil ef. Siljadžić, „pridruživši se onim hatibima koji su se prilagodili tadašnjim prilikama.“

Iz današnje perspektive gledano, ovo je važna aktivnost koju je poduzela Islamska zajednica u BiH, u namjeri institucionalnog jačanja Islamske zajednice, posebno na lokalnom nivou. Međutim, stanje na terenu po pitanju prevođenja hutbi na bosanski jezik, odnosno njene reorganizacije, će zbog svoje složenosti, ali i važnosti, ostati aktuelno i u narednom period.

Adis Sultanović, “Prevođenje hutbe na bosanski jezik u socijalističkoj Bosni i Hercegovini od 1958. do 1963. godine”, Novi Muallim, sv. 22, br. 85,  Udruženje ilmijje Islamske zajednice u BiH, Sarajevo, 2021, 59-66.