Sanstefanski ugovor, potpisan 3. marta 1878. nakon završetka rusko-turskog rata 1877-78, predstavljao je mirovno rješenje koje je Rusija nametnula Osmanskoj vladi. Originalni ugovor je planirao preuređenje evropskih provincija Osmanskog carstva, eliminirajući efektivnu osmansku kontrolu nad Balkanom, ali su njegove odredbe kasnije izmijenjene. Najvažnija odredba ugovora osnovala je nezavisnu bugarsku državu koja je obuhvatala veći dio Makedonije, protežući se od Dunava do Egejskog mora i od Crnog mora. Također, priznata je nezavisnost Srbije, Crne Gore i Rumunije. Granice Srbije i Crne Gore su proširene kako bi se susrele, a Rumunija je morala ustupiti južnu Besarabiju Rusiji, dobivši Dobrudžu od Osmanskog carstva u zamjenu. Bosna i Hercegovina je trebala postati autonomna provincija, a dijelovi azijske Turske su predani Rusiji, dok je osmanski sultan dao garancije za sigurnost kršćanskih podanika. Britanija i Austo-Ugarska su se usprotivile ovom ugovoru. Austro-Ugarska nije podržavala poticanje slovenskog nacionalizma, dok su Britanci strahovali da bi nova bugarska država mogla postati ruski satelit, predstavljajući prijetnju Istanbulu i britanskom utjecaju na istoku. Berlinski ugovor, potpisan četiri mjeseca kasnije, 13. jula, izmijenio je odredbe Sanstefanskog ugovora. (Ahmed Aličić „Uređenje Bosanskog ejaleta od 1789. do 1878., Orijentalni institut, Sarajevo, 1983., Aleksić-Pejković, Ljiljana, “Berlinski ugovor kao međunarodni okvir spoljne politike Srbije”, Evropa i istočno pitanje (1878-1923): političke i civilizacijske promene: međunarodni naučni skup 9-11. decembar 1998., ur. Slavenko Terzić, Istorijski institut SANU, Beograd, 2001.)