Prema kazivanjima poznatog osmanskog putopisca Evlije Čelebije, koji je posjetio Sarajevo sredinom XVII stoljeća, ovaj grad se tada izdvaja kao jedno od najvažnijih urbanih središta Osmanskog Carstva na Balkanu. U svojim zapisima, Čelebija navodi da je Sarajevo brojalo približno 17.000 stambenih objekata, 104 džamije te oko 1.080 zanatskih i trgovačkih dućana, što ukazuje na visok stepen urbane organizacije i razvijenu mrežu javnih i sakralnih građevina.
Procjenjuje se da je u to vrijeme u gradu živjelo više od 80.000 stanovnika, što Sarajevo svrstava među značajnije gradove jugoistočne Evrope tog doba. Uporede li se demografski pokazatelji iz kasnijeg razdoblja, na početku XIX stoljeća, Sarajevo i dalje zadržava ulogu regionalnog centra sa približno 60.000 stanovnika.
Za poređenje, Beograd je u tom periodu imao oko 13.000, a Zagreb svega oko 14.000 stanovnika. Prema dostupnim procjenama, udio urbanog stanovništva u ukupnoj populaciji Bosne i Hercegovine u to vrijeme iznosio je oko 10%. Taj procenat je bio u skladu s tadašnjim stepenom urbanizacije u razvijenim evropskim državama poput Francuske i Engleske, što svjedoči o tome da prostor Bosne i Hercegovine nije bio izvan općih tokova urbanog razvoja u ranomodernoj Evropi, uprkos geopolitičkim, vjerskim i ekonomskim specifičnostima osmanske provincijalne strukture.
