Rođena 17. aprila 1907. godine u Banjaluci, Vahida Maglajlić je poticala iz ugledne muslimanske porodice. Njen otac Muhamed bio je predsjednik Šerijatskog suda, a majka Ćamila domaćica. U porodici je bilo desetero djece, a Vahida je bila najstarije dijete. Završila je osnovnu školu i Žensku stručnu školu u Banjaluci, a nakon toga se posvetila domaćinstvu. Iako je imala snažnu želju da nastavi školovanje, njen otac joj to nije dozvolio, pozivajući se na tadašnje vjerske običaje koji nisu podržavali obrazovanje žena.
Uprkos tome što nije mogla nastaviti formalno obrazovanje, kroz kontakte sa braćom koji su studirali u Sarajevu i Zagrebu, upoznala se s idejama radničkog pokreta i marksizmom. Bila je među prvim muslimankama koje su učestvovale u radničkim aktivnostima, poput priredbi, izleta i predavanja. Aktivno je djelovala i u organizaciji „Ženski pokret“ u Banjaluci, gdje je prvo bila sekretarka, a potom i predsjednica. Pored toga, učestvovala je u prikupljanju pomoći za organizaciju „Crvena pomoć“, koja je podržavala političke zatvorenike i njihove porodice.
U maju 1941. godine postala je članica Komunističke partije Jugoslavije (KPJ), čime je formalizovala svoj politički angažman u borbi za socijalnu pravdu i jednakost.
Nakon okupacije Kraljevine Jugoslavije i uspostave Nezavisne Države Hrvatske 1941. godine, kada je Bosna i Hercegovina uključena u njen sastav, Vahida Maglajlić se aktivno uključila u pripreme za oružani ustanak. U njenoj porodičnoj kući u Banjaluci skrivala je i smještala komuniste, a koristila je činjenicu da je njen otac bio kadija kako bi izbjegla sumnju vlasti. Pomagala je u prebacivanju boraca na oslobođenu teritoriju, sakupljala lijekove, sanitetski materijal, odjeću, obuću, oružje i municiju. Postala je jedna od najpouzdanijih veza partizanskog pokreta u Banjaluci. Njeno porijeklo iz ugledne muslimanske porodice imalo je veliki uticaj na pridruživanje drugih muslimana Narodnooslobodilačkom pokretu.
U oktobru 1941. godine ustaška policija je, nakon što je saznala za njene aktivnosti, pozvala Vahidu na ispitivanje, gdje je odmah uhapšena. Dva mjeseca je provela u zatvoru „Crna kuća“ u Banjaluci, gdje je bila mučena, ali nije izdala saradnike. Pošto nije htjela da govori, odlučeno je da bude prebačena na Prijeki sud u Zagreb. Dana 20. decembra 1941. godine, zajedno sa drugaricom Danicom Marić, uspjela je pobjeći iz zatvora skokom kroz prozor. Nakon nekoliko dana skrivanja u kući svog oca, uz pomoć partijske organizacije prešla je na oslobođenu teritoriju na planini Čemernici. Tamo je krajem 1941. stupila u partizanski odred.
Na oslobođenoj teritoriji započinje njen politički rad. Aktivno je djelovala među narodom, naročito među ženama Kozare, Grmeča i Cazinske krajine, gdje je njen uticaj bio posebno važan među muslimankama. Radila je na formiranju prvih odbora Antifašističkog fronta žena, a na Prvoj konferenciji AFŽ-a Jugoslavije, održanoj 6. decembra 1942. u Bosanskom Petrovcu, izabrana je u Centralni odbor.
Kao član Sreskog komiteta KPJ za Sanski Most i Bosanski Novi, djelovala je na području Cazinske krajine sve do januara 1943, kada se zbog početka Četvrte neprijateljske ofanzive morala povući prema Glamoču i Livnu. Nedugo zatim, po partijskom zadatku, bila je raspoređena u Bosanski Novi, gdje je ostala do svoje smrti.
Vahida Maglajlić je poginula 1. aprila 1943. godine u selu Mala Krupska Rujiška kod Bosanskog Novog, tokom iznenadnog njemačkog napada na jedinice Dvanaeste krajiške udarne brigade. Prvobitno je bila sahranjena u zaseoku Stupari, a nakon rata njeni posmrtni ostaci su preneseni na Partizansko spomen-groblje u Banjaluci.
Ukazom Prezidijuma Narodne skupštine FNRJ od 20. decembra 1951. godine, Vahida Maglajlić je proglašena narodnim herojem, kao jedina Jedina muslimanka narodni heroj Titove države.
Cijela njena porodica bila je uključena u Narodnooslobodilački pokret. Brat Munib je poginuo 1943. kao zamjenik političkog komesara Druge krajiške udarne brigade. Brat Ekrem bio je doktor veterine i profesor na Veterinarskom fakultetu u Sarajevu, dok je sestra Muniba bila udata za narodnog heroja Fadila Šerića.
Vahida Maglajlić ostavila je snažan trag i nakon smrti, njeno ime su jedno vrijeme nosile osnovna škola u Arapuši kod Bosanske Krupe i Srednja medicinska škola u Banjoj Luci. U centru Banjaluke, u parku blizu hotela „Bosna“, postavljene su spomen-biste njoj i Šefketu Maglajliću. U Sarajevu, u naselju Dobrinja, jedna ulica također nosi njeno ime.
Njena hrabrost i odlučnost ostavile su snažan dojam i van granica bivše Jugoslavije. Palestinski borac El Helou Mohamed izradio je brošuru sa Vahidinim likom na naslovnici kako bi njena borba poslužila kao inspiracija ženama u Palestinskom oslobodilačkom pokretu.
Adis Holjan
