Vođa pobunjenih bosanskih Srba Radovan Karadžić govorio je često „kako se na Vozući brane Beograd i Moskva”, te kako je “Vozuća neosvojiva srpska tvrđava”.
Kako za srpsku, tako je Vozuća, mjesna zajednica općine Zavidovići, bila značajna i za bosansku vojsku, iz razloga što bi se njenim oslobođenjem, preko regionalnog puta Zavidovići – Banovići spojila dva korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine – Drugi i Treći. I skratio manevar za više stotina kilometara. Do 10. septembra 1995, iz Srednje Bosne za Tuzlu se putovalo preko poluasfaltiranog puta preko Vareša, koji je znao trajati cijeli dan.
Do 27. juna 1992. godine, srpske vojne i policijske snage u potpunosti su protjerale bošnjačko stanovništvo Vozuće. Protjerano je nešto više od 3000 Bošnjaka. Zapalili su sela Gare, Zabrdo, Brdo, Bukvići, Vukovine, Delići i Hodžića Polje, zapaljena je i najstarija tzv „Hatkina kuća“, koja je bila svojevrstan simbol Vozuće. Samo u dane 25. i 26.juna 1992. srpske snage su ubile 26 bošnjačkih civila.
Početkom septembra 1995, u sklopu završnih operacija oslobađanja Bosne, krenula i je „Operacija Uragan 95“. Cilj je oslobađanje Vozuće i planine Ozren.
11. septembra. 1995. došlo je do historijskog spajanja Drugog i Trećeg korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine. Vozuća je oslobođena.[1]
[1] Izvještaji Drugog i Trećeg korpusa Armije Republike Bosne i Hercegovine
